U jučerašnjem prilogu o novom komandantu baze Bondstil, Niku Dučiću, prikazali smo detaljno njegov rodoslov i vidjeli da je on Amerikanac stoprocentnih srpskih hercegovačkih korijena. Međutim, zanimljivo je da i njegova supruga Kristija ima hercegovačko porijeklo po majci (otac joj je ruskog porijekla).
Piše: Rade Likić
Naime, početkom prošlog vijeka Maksim Ćorović, emigrant iz sela Kruševice kod Ljubinja, poput hiljada svojim zemljaka, bježeći od mobilizacije u austrougarsku vojsku, novi život nastavio je u Kaliforniji. Tamo se 1911. godine oženio Danicom Dabović iz sela Kruševica kod Herceg-Novog, koje je u to vrijeme pripadalo Kotaru Trebinje. Zanimjivo i nesvakidašnje je da su se u periodu od četiri godine, između 1910. i 1914, četiri sestre Dabovića udale za četiri mlada emigranta iz Ljubinja. Prva u tom neobičnom nizu bila je Saveta, koja je 1910. u Los Anđelesu pošla za Mihajla Budinčića, neformalnog lidera onovremene srpske zajednice u južnoj Kaliforniji. Sledeća je bila pomenuta Danica, zatim 1912, sestra Janja udaje se za Todora Čolića, i na koncu, 1914, Rista polazi za Boška Pecelja. Ovi rani srpski emigranti i kasniji njihovi potomci danas predstavljaju elitu Los Anđelesa, ali i elitu kompletne američke srpske zajednice.
Maksim i Danica nisu dugo uživali u braku. Pošto im se rodio sin Veljko 1912. godine (djed supruge Nika Dučića), Danica je oboljela i ubrzo umrla. Teško je bilo samohranom ocu u dalekom svijetu, odgajati sina, pa se posle smrti prve supruge Maksim po drugi put oženio izvjesnom Petrušom Kovačević. No sreća mu se ni sa drugom suprugom nije osmjehnula, ona je umrla od posljedica Španske groznice netom iza Prvog svjetskog rata. Skrhan brojnim tragedijama, Maksim se vratio u rodno Ljubinje nekada dvadesetih godina prošlog vijeka, dogovorivši se sa pašenogom Mihajlom Budinčićem i svastikom Savetom da oni, zajedno sa svojom djecom, vode brigu i o njegovom sinu Veljku.
U Ljubinju Maksim je iznova zasnovao porodicu i sagradio kuću u glavnoj ljubinjskoj ulici, danas Svetosavskoj. Tokom dvadesetih godina na izborima je biran i za gradonačelnika Ljubinja. Da, mada je danas Ljubinje malo i siromašno, ono je jedan od najstarijih bosansko-hercegovačkih gradova i tada je imalo status grada. Maksim i treća mu supruga koja je bila rodom od Novakovića imali su djecu, koja su se poslije njihove smrti odselila u Srbiju. Maksim i njegova treća supruga sahranjeni su pokraj Crkve rođenja presvete Bogorodice u Ljubinju i njihov spomenik je zasigurno jedan od najljepših u groblju. Kuću su potomci prodali porodici Ćuk iz Krajpolja, a u njoj, u prizemlju jedno vrijeme se nalazio nekadašnji popularni ljubinjski kafić “Lambada”. Za to vrijeme Veljko je rastao sa rođacima Budinčićima. Generacijski najbliža bila mu je rodica Anđa (kasnije udata za Trebinjca Todora Polića. Zajedno sa suprugom Todorom postala je legenda među američkim Srbima. Donacije i zadužbine ovo dvoje velikih srpskih dobrotvora u Americi vrijede danas desetine miliona dolara. Zahvaljujući njihovim prilozima u vrijeme komunizma održavani su na životu hercegovački manastiri a postoje i dokumenti koji kazuju da je novce za podizanje spomenika majci Svetog Vasilija Ostroškog u Mrkonjićima poklonila upravo Anđa Polić, ali zbog njene bliskosti sa svrgnutim Karađorđevićama i velike uloge u Američkom crkvenom raskolu, sa njenom pismenom dozvolom, to nije zabilježeno na spomeniku.).
No, da se vratimo Veljku. On se oženio 1938. sa Doroti Bulajić, ćerkom Vukote Bulajića, emigranta iz Grahova u Crnoj Gori i Jelisavete Dende, emigrantkinje iz Miriliovića kod Bileće. Dobili su dvije ćerke, Danicu, koju je Veljko nazvao po rano upokojenoj majci, te Savetu, koju je nazvao po tetki koja ga je odgajala. Niz tragedija u porodica Ćorovića, nastavio se i sa Veljkom. Na tragičan način, on je 1948, izgubio život na gradilištu koje je vodio u 36-toj godini života. Kćeri su odrasle i zasnovale svoje porodice. Danica, majka supruge Nika Dučića sa Nikolasom Vasiljevim Davidovićem, potomkom ruskih emigranata, a Saveta sa Amerikancem Simpsonom. U Kaliforniji Srpska Pravoslavna Crkva ima jaku organizaciju i razgranatu mrežu hramova, parohijskih domova, omladinskih kampova, manastira. Potomci starih srpskih emigranata u Los Anđelesu danas predstavljaju starosjedilačku elitu tog grada a posebno se ponose činjenicom da su njihovi očevi i djedovi izgradili taj grad i u građevinskim poslovima se silno obogatili. Prema tome, nije nikakva slučajnost da vjernici drugih pravoslavnih dijaceza kao i oni koji rođenjem ne pripadaju pravoslavlju, stupanjem u brak sa Srpkinjama, pristupaju srpskoj crkvi ili prelaze na pravoslavlje. Takav je slučaj bio i sa oba zeta Veljka Ćorovića, pa je Kristija, supruga Nika Dučića vjernik Srpske pravoslavne crkve, bila još prije udaje za Nika Dučića. Očigledno je da je njihovo poznastvo i brak nastalo kao rezultat njihove privrženosti srpskoj zajednici i njihovih susreta na tamošnjim srpskim svetkovinama i zabavama. Danas Kristija Dučić i njena tetka Saveta Ćorović Simpson imaju brojne rođake u drugom i trećem koljenu u Ljubinju i Trebinju, kao i širom bivše Jugoslavije, a zanimljivo, jedan od njih je direktor stadiona “Rajko Mitić” ili popularne Marakane, Milorad Ćorović.
Ovaj prilog kao i onaj prethodni, nastao je oslobođen bilo kakvih političkih konotacija, ili bilo kakvih vojno bezbjednosnih pretpostavki. On za cilj ima samo da opiše zanimljivosti iz američko srpske zajednice, a rodoslovi pukovnika Nika Dučića i njegove supruge Kristije, koji očigledno pokazuju kako se srpska svijest, ili bar njena srž, u najvećem asimilatorskom društvu, nisu sasvim izgubili ni poslije više od jednog vijeka, su svakako zanimljivi. Pa, tako, zluradi komentari prepuni mržnje, te etikete tipa “poturica” ili “janjičar”, od strane nas, među kojima se mnogi “turče” na moderan način prelijetajući iz stranke u stranku, laktajući se kroz partijsku hijerarhiju, ili čiji su se očevi i djedovi pedeset godina “turčili” pod petokrakom. su krajnje neprimjereni i licemjerni.
